Bir kişinin, kişisel tarihinde ortalama kaç kez veda ettiğini
bilemiyorum ama ben şimdiden 30’umun ilk çeyreğinde bu sayıya ziyadesiyle
ulaştım gibi…
Acısıyla tatlısıyla derler ya kelimenin tam anlamıyla öyle
bir 12 yılı az önce bir İzmir uçağına geri gelmemek üzere bindirdim, gitti.
Çok el salladım; bağışıklık sistemi ister istemez gelişti
ama ne kadar hazır olduğunu sansan, zamanın geldiğini düşünsen bile işin rengi öyle
ol(a)mıyormuş.
Kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama içten içe süngü düştü
bile.
Hayırlar, inşallahlarlar, kısmetler ve alnımızda ne
yazıyorsa o’lara görevi devredip yola koyulma vakti…
Herkeslerin mutlu olabileceği bir dünya mümkün mü
bilemiyorum ama en azından temenni etmekle bir yerlerden başlamak gerek.
Yolumuz açık ola…
09.09.2014/Çiçek Palas
