O kadar uzun süredir hiçbir şey istediğim gibi gitmiyor o kadar ki; buna karşı geliştirdiğim bağışıklık, tamam şimdi ne yapabiliriz ona bakalım'cılık ve o zaman b planı şu olsunculuk'taki pratikliğim beni bile şaşırtır noktaya geldi.
Tamam tüme varma için dizayn edildim anladık da birçok şeyin beni artık şaşırtamıyor oluşu ve tamam o zaman önümüze bakalım, verilmesi gereken sınavlarımız bitmedi demek ki noktasının doygunluğu ve hissizliğinin ulaştığı boyutu artık kontrol edemiyorum.
Erkekler gibi kadınların da mağaraları var kapandıkları -ya da ben alıp başını giden kadın grubundayım diyelim- ve bence kadınların oralardan dönüşleri daha uzun sürüyor. Benim her gidişim bir öncekinden daha uzun hale geliyor kendi adıma.
Her şey kümüle yaşın ilerlemesi ile; kalp kırıklıkları, güven zedelenmeleri... Baştan başlamanın her seferinde bu kadar zor hal alması da bundan sanırım. Geçmişe göre belki daha küçük, daha az can acıtıcı hadiseler katlanmaların etkisi ile içsel olarak şelalelere, kontrol edilemez doğa olaylarına dönüşüyor.
"Akıllı kırk kez düşününceye kadar deli bir kez yapar kenara koyar" deyimi bence hiç olmadığı kadar bu çağa ait.
Normal olmanın/kalmanın çoğunluğun anormal denilen normal adaptasyonu ile bir ceza haline geldiği bir dönem. Herkes deliler gibi korkuyor, birisine güvenmek istiyor ama öyle olduğunu bildiği birinin de canını yakmaktan ya da onu elde görmekten de geri kalmıyor. Hepimiz bir ya da birkaç öncekilerin acısını bir sonrakilerden çıkarıyoruz. İşte, anormalden devşirme normal adaptasyonculara denk gelindiğinde bir problem yok. 3-5 hafta sonra o kişiyi reset'lemiş halde yaşantsına devam ederken görüyorsun. Ama ya o araf'taki normal kalana denk geldiysen ne oluyor?
Onu bunu bilmem de filler tepişecek normaller ezilecek, bir onu bilirim...
